z myśli skłębionych...

No i nadszedł pierwszy dzień wiosny. Przynajmniej tej kalendarzowej. Temperatura na zewnątrz pozostawia jeszcze trochę do życzenia, ale słoneczko przynajmniej przygrzewa i już jakoś inaczej. Generalnie chyba na skutek tej długiej zimy mam wrażenie, że umysłowo i emocjonalnie tkwię, co najmniej w jakiejś epoce lodowcowej i bardzo daleko mi do wiosennej radości. Zastanawia mnie ostatnio wiele rzeczy i wniosek nasuwa się jeden, choć wyciągnięty z piosenki Madonny "Życie jest paradoksem i nie ma za wiele sensu". Gdyby było inaczej wiele rzeczy wyglądałoby inaczej. Dlaczego nie możemy mieć wszystkiego, co pragniemy, dlaczego wszyscy nie mogą być szczęśliwi i zadowoleni z życia? Niektórzy z nas spędzają życie na gonieniu czegoś, czego być może i tak w życiu nie osiągną. Dlaczego myślimy o osobach, które już od dawna nie myślą o nas, a o nas myślą Ci, o których istnieniu już dawno zapomnieliśmy my? Dlaczego Ci, którzy chcieliby mieć pracę nie potrafią jej znaleźć, a Ci, którzy wcale jej nie potrzebują lub nie chcą, nie mają z nią problemów? Dlaczego nie mogą sobie pozwolić na dziecko Ci, którzy rzeczywiście tego chcą, a w ciążę zachodzą osoby, które w ogóle nie miały tego w planach? Dlaczego czasem trzeba z czegoś zrezygnować, żeby coś osiągnąć lub choćby móc pójść dalej? Dlaczego czasem trzeba być egoistą by być szczęśliwym? Dlaczego czasem zależy nam na czymś, co wydaje się zupełnie bez sensu? Dlaczego zabiegamy o tych, którym już dawno nie zależy na nas? Dlaczego tyramy codziennie po kilka lub kilkanaście godzin dziennie, żeby móc pozwolić sobie na to, czy na tamto. Gdy w końcu już to mamy okazuje się, że nie mamy z kim się tym dzielić podczas gdy inni, którzy mają z kim nie mają czym? Dlaczego telefon milczy zawsze, gdy czekamy na wieści a dzwoni w momentach, gdy zupełnie się tego nie spodziewamy? Tych "dlaczego" jest cała masa, pewnie nie tylko w mojej głowie. Tylko tutaj pojawia się pytanie, czy te nasze tak zwane życie jest rzeczywiście paradoksem, czy może jesteśmy aktorami odgrywającymi role, które już dawno ktoś gdzie dla nas napisał? Czy na pewno wszystko ma skutek i przyczynę? Czy na pewno sami decydujemy o swoim życiu? Skoro tak to dlaczego wszystko tak bardzo lubi pieprzyć się po drodze? Dlaczego, dlaczego, dlaczego...
Może tak ma być, a może wcale nie. Może powiedzenie, że co ma być i tak będzie wcale nie jest właściwe? A jeżeli nie to, co będzie?

........
AVE!