czekając na wiatr...

W sumie początek tego roku może nie obfituje w niesamowite zdarzenia, ale jednak mija dzień za dniem a każdy z tych dni jest niepowtarzalny w tym naszym tak zwanym życiu. Dlatego powstaje ten post. Moje życie jest ostatnio bardzo monotonne. Spędzam w pracy wiele godzin dziennie walcząc z moim ukochanym Zakładem Utraconych Składek, z nowym programem płacowym bez którego nie będzie wypłaty w tym miesiącu, nie wspominając o rozliczeniach podatkowych zwanych popularnie pitami :) Walczę z zaległościami pochorobowymi i z tym wszystkim co jak co roku o tej porze jest niezbędne, konieczne i wymagalne przy pracy w księgowości. Wieczorami wracam do domu gdzie czeka na mnie szalejący szczeniak. Odpoczywam przez chwilę a potam ubieram się cieplutko, zapinam psiaka na smycz i idziemy na długi wieczorny spacer na którym poznajemy świat oczami szczeniaka, inne osiedlowe psy. Spacer na którym cieszy nas wszędzie panoszący się śnieg w ilości conajmniej dokolanowej, na którym zaczepiamy wszystkie wystające krzaki, gonimy się w największym śniegu i uczymy się siebie nawzajem. To wielka radość patrzeć jak Tofi z dnia na dzień robi się inna, coraz bardziej rozumna choć w sumie jest jeszcze moim małym wielkim dzieckiem. I choć czasem ma się ochotę udusić ją za to co wyprawia w domu to gdy w końcu zasypia wtulona we mnie staję się równie bezbronna jak i ona wtedy. Tak więc spacerujemy, biegamy, potem zasypiamy każda w swoim posłanku a rano znów to samo. Ona zostaje sama w domu w którym robi sajgon a ja odśnieżam auto, drapię szyby i wyruszam w podróż do pracy w której zaczynam na nowo walkę z życiem. I znów wieczorem wracam do domu i zabieram psa na spacer. Ona szaleje, a ja tęsknię. Tęsknię za słońcem, za ciepłem nie tylko tym na dworze. Codziennie zasypiając sama w łóżku tęsknię za ciepłym męskim ramieniem, które oplotłoby mnie w nocy, za oczami w które mogłabym spojrzeć przed zaśnięciem i powiedzieć "dobranoc", a po obudzeniu "dzień dobry", za drugim kubkiem do którego rano robię kawę, za drugim talerzem na który szykowałabym to co akurat jest do zjedzenia, za ramionami w które mogłabym wtulić się po przyjściu z pracy a nawet za koszulami do prasowania i całą furą pranie do poskładania. I tak sobie tęsknię i czekam. Czekam aż moje niebo znów się przejaśni i zacznie dla mnie świecić słońce. Może nastąpi to przed tym jak zacznę się wygrzewać w słońcu spacerując z Tofi w lecie podczas okrutnie długich spacerów. Może nie będziemy wtedy spacerować tylko w dwójkę... Póki co radzę sobie sama ze sobą, odkrywam nowe prawdy o sobie i uczę się siebie na podstawie spokojnego aczkolwiek dogłębnego analizowania mojego dotychczasowego 26-letniego życia. I sporo już do mnie dotarło a pewnie jeszcze wiele przede mną. Noszę na palcu mój prezent urodzinowy, który ma mi przypominać o pewnych ważnych rzeczach, których ostatnio również bardzo mi brak... Ale może to wszystko ma swój głęboko ukryty cel, może nie oszukuję samej siebie próbując wmówić sobie, że wszystko będzie dobrze? Może dowiem się tego już wkrótce bo w końcu nie wolno budzić w nikim niezdrowych nadziei, prawda? Smutny taki trochę może ten post, ale jest zimno, smutno, biało i tak to już czasem bywa, że tak właśnie jest w życiu. W końcu blog ma służyć oczyszczaniu duszy :) Więc niech się tak stanie! Tak samo jak niech w końcu stanie się słoneczko, ciepełko. Niech minie ta flauta i niech znów złapię wiatr w żagle! Choć pojeździłabym jeszcze na nartach tej zimy, może jeszcze nie zapomniałam jak to się robi tym bardziej, że podobno całkiem nieźle mi szło... Tak więc niech ten czas stagnacji w moim tak zwanym życiu nie będzie stracony bo nikt mi go nie odda. Dlatego spędzam go pracowicie w pracy, po pracy próbuję wychowywać psa, który potrzebuje dużo uwagi i miłości jak każde stworzenie, w międzyczasie odkrywam siebie sama przed sobą na nowo i zaczynam rozumieć pewne rzeczy. A jutro pójdę do kina, a w niedzielę zacznę czytać "Dumę i uprzedzenie" bo jeszcze nie przeszło mi zafascynowanie po filmie, który serdecznie polecam :) To chyba na tyle. Wracam do pracy! A wszystkim pogrążonym w zimowej melancholii życzę dużo ciepełka i mimo wszystko pogody ducha bo tego nigdy za wiele!

AVE!