oby było w końcu dobrze...

Zima w pełni, choć chyba jak na razie epokę lodowcową mamy już za sobą. Temperatury panujące ostatnio bynajmniej nie zachęcały do niczego, a już na pewno nie do opuszczania ciepłych domków, łóżeczek czy innych ciepłych rzeczy. Chętnie zrzuciłabym już te niesamowite ilości zimowych warstw, wsiadła rano do auta, którego nie trzeba oddrapywać i modlić się o to by w ogóle odpaliło, a popołudniu czy wieczorem wyszła z psem na dwór nie opatulając się z góry na dół w ciężką odzież zimową. Pies też niezbyt chętnie porusza się po zlodowaconym gruncie, choć nie jest tak źle jak mogłoby się wydawać. Wynika to chyba jednak z jej szczenięcej ciekawości świata a nie zimowej sierści, którą posiada. Takie zimowe dni, kiedy jak najszybciej biegnie się do ciepłego domu sprzyjają przynajmniej u mnie rozmyśleniom. Ostatnio zresztą to nawet nie temperatura panująca na zewnątrz tak na mnie działa. Po prostu czasem trzeba zajrzeć w głąb siebie i zobaczyć co tam tak naprawdę się dzieje. A dzieje się sporo. Może w końcu pora wziąć się w garść i zrobić porządki w tym swoim tak zwanym życiu, odpowiedzieć sobie na parę pytań czego tak na serio chcę, dlaczego jest tak a nie inaczej i jak może być. I tak uczę się siebie na nowo. Poznaję swoje pragnienia, zaczynam wiedzieć i widzieć czego mi najbardziej brak. O tym, że tęsknię za swoim miejscem na Ziemii już wiem od dawna, tak samo jak Ci, którzy mnie znają. To, że dążę do swojej małej stabilizacji też jest wiadome, stabilizacji, ale z małą nutką szaleństwa. Już raz coś takiego miałam tylko potem z czasem szara rzeczywistość i cały ogrom problemów, jaki spadł na nas popsuł to wszystko. Pozostaje mi więc mieć nadzieję, że kiedyś w końcu wszystko się ułoży, że znów zacznę się uśmiechać bez powodu i mieć swoje małe schizy jak ostatnio z Agą w sekend hendzie przy dmuchawie z ciepłym powietrzem, kiedy to serwowanie było jak najbardziej na miejscu bo jak jak można było się powstrzymać czując powiew ciepłego wiatru we włosach, które nawiasem mówiąc rosną cały czas i jest ich coraz więcej i są coraz dłuższe :) Może tym razem wytrwam w zapuszczaniu włosów i latem będę mogła poszczycić się czymś spiętym na mojej porytej głowie. Póki co pora zrobić porządki w życiu i wziąć się w garść. Jest to trudne, szczególnie jak w środku wszystko wyje z bólu, ale nikt nie obiecywał, że będzie łatwo. Trzeba otworzyć się na świat i na innych ludzi, którzy też mają swoje problemy małe i duże. Zapomnieć o tym co byłe złe, wyciągnąć nauczkę z ostatnich lekcji życia, pokonać obecne problemy i wierzyć w to, że znów będzie dobrze. Łatwiej jest żyć pogodzonym z samym sobą i ze światem. Wiem, że nie przyjdzie to wszystko tak od razu, ale nad tym trzeba pracować. W końcu każdy dzień życia jest niepowtarzalny i szkoda tracić czas na wegetację, choć czasem tak jest łatwiej. W dalszym ciągu czekam na swój wiatr w żaglach, na jasność pewnych sytuacji, na odpowiedzi na pewne pytania, w dalszym ciągu wiele rzeczy boli, ale to mój ból i muszę się z nim uporać, tak samo jak z problemami zawodowymi, domowymi, których ostatnio tez jest sporo. Wiem też, że mam przy sobie przyjaciół, którzy pomagają mi choć na chwilę zapomnieć o tych problemach i pójść dalej, choć sami też mają problemy. Ale kto ich nie ma w dzisiejszych czasach. Tak więc dla wszystkich dla których ostatnio nie byłam taka jak powinnam SORRY. A dla Jadzi wielkie dzięki. Dodatkowo dla Agi w dniu dzisiejszym HEPI BERZDEJ i wszystkiego najlepsiejszego i najdobrzejszego! Reszta popołudniu przy rumiku :) Tak więc lecimy dalej z życiem. I oby było w końcu dobrze! Wszystkim!
AVE!