powrót do rzeczywistości

Dlaczego jest tak, że takie powroty pourlopowe są takie ciężkie? Niby wraca się z naładowanymi bateryjkami bo odpoczynek, bo wolne, bo bez stresu i pośpiechu a tu jednak tak ciężko wskoczyć znów w kierat obowiązków służbowych. Szczególnie jak jeszcze sypia się po te parę godzin powodowanych przez nocne Polaków rozmowy przy pewnym okrągłym stole w pewnym domu w Katowicach, który tymczasowo został też moim domem :) I za to dziękuję. Za przygarnięcie. Do schroniska dla potłuczonych :)
Wróciłam. Wróciłam do formy, wróciłam po europejskich wędrówkach do naszego pięknego kraju. I tu też mi dobrze. Choć wiem, że musimy jako naród jeszcze bardzo dużo nauczyć się tej Europy. Wróciłam i od razu powitała mnie wielka ulewa niedzielna. A żeby było śmieszniej to 5 sekund wcześniej zaczęły się przygotowania mojego autka do ciągnięcia "nieco większej" ściery, która odmówiła posłuszeństwa pod jednym z katowickich supermarkietów. W parę sekund przemokłam totalnie, ale akcja została zakończona pełnym sukcesem. Ścierostwo odpaliło, ja zostałam z całym autem, wyschnęłam sama tak jak i reszta osób biorących udział w tym niecodziennym wydarzeniu. Stojąc w tym deszczu mokra, targana konwulsjami i prześladowana myślą, że głupio wyglądam (khy khy) tak w sumie wiedziałam, że jest dobrze. Bo miałam przy sobie tych ludzików, którzy stoją za mną, przy mnie i koło mnie. Po tych wydarzeniach odebraliśmy z domu Jadwinię i wszyscy udali się na ohajo w celu alkoholizowania się. I tak jest do dziś... :) Ale dziś jest mocne postanowienie poprawy. Idziemy wcześniej spać, bez używek... Oby nam się udało bo jutrzejszy dzień może być już dramatyczny w swych niewyspanych wydarzeniach. Już dziś podsypiam na stojąco, biegam boso po biurze i kręcę się w kółko na obrotowym krześle w pokoju szefowej, która teraz się urlopuje. Do tego łykam jakieś piguły na alergię i chyba one jeszcze potęgują mój nieprzeciętny schizowo-niewyspany nastrój. Ale jest fajnie. A będzie jeszcze fajniej. I ja o tym wiem. Może w końcu pora wyjść z tej poczekalni życiowej i rozpocząć te swoje 5 minut. I tak ma być. Cieszę się tym co przynosi mi życie a przyniosło dużo ostatnio. I choć nienawidzę przeprowadzek, mieć mokro w klapkach (to odnośnie niedzielnej ulewki) to czasem tak trzeba. Trzeba zacisnąć zęby i pójść dalej do przodu. A w zamian można dostać miłość, przyjaźń czyli wszystko to, co ja dostałam i dostaję każdego dnia.
I tym optymistycznym akcentem pozwolę sobie zakończyć dzisiejszego potłuczonego posta i wrócić do sprawiania wrażenia osoby pracującej :) Postaram się już nie kręcić się na krzesełku szefowej bo mam potem lekkie a szala ja kumple dwa po K2... khy khy!
AVE!