w poczuciu przegranego życia

Podobno blog oczyszcza duszę. Może dlatego w końcu zdecydowałam się go założyć. I tak za namową Aguśki, idąc śladami Jadzi, przy wielkiej pomocy Siemiona powstał mój blog. Moje tak zwane życie... Akurat znajduję się w momencie wielkiego doła. Chyba nigdy w życiu nie miałam jeszcze takiego poczucia, poczucia przegranego życia. Nie czułam się tak nawet gdy moje małżeństwo legło w gruzach. To może trwało nieco dłużej i jakoś tak stopniowo godziłam się z tą myślą. A teraz? Ile razy można układać sobie życie? Ile razy można wstawać by znów upaść? Odpowiedź sama ciśnie mi się na klawiaturę - DO SKUTKU!

"Kochać i tracić, pragnąć i żałować,
padać boleśnie i znów się podnosić,
krzyczeć tęsknocie "precz" i błagać "prowadź"
oto jest życie - nic a jakże dosyć"

Może jeszcze nie wszystko stracone, ale mam wrażenie, że kolejny rok mojego tak zwanego życia przecieka miprzez palce. Znów moje plany, marzenia i wyobrażenia ojeżdżają gdzieś z prędkością światła. Kolejny zawód, kolejne potknięcie, kolejna rana po której zostanie blizna... A miało być tak dobrze, tak inaczej. I było, tylkoza krótko... Nieważne... Co nie niszczy to wzmacnia. I tak będzie. Zamierzam być jeszcze cholernie szczęśliwaw tym moim tak zwanym życiu!AVE!Nie wiem jeszcze w którą stronę się potoczy. Ale ma być dobrze kuna! I będzie!